Op 'ne zondag ging'oew meej de fiets van Kaastere na Reuzel, na ôôm’n Harrie æn Tante Jaan. Dá wás wεεt, hást tien kielemεεter – dá wies ik toen nog nie, hoe wεεt dæ inne kielemεεter wás, mær dæ ’t wεεt wás, dôr zeij ‘k toen wæl aater gekomme. Ik zal ’n jaor of zes geweest zæn, kræk weet ‘k nie mær. Ik denk hast zeejker dæ onze Kees al gebôrre wás. Mær ons Corrie ? 'k weet 't nie mær. ‘ze Walther, ons M’ria æn 'ze Kees zate veul kans ááter op de pakkendraoger bè 'ze vádder of ons moeder, of in ’n stoeltje. M'schien ware ze wæl töös gebleejve, bè oma's, ik weejt 'r niks mèr af. Mær ik weet zeker dæ 'k d’n innigste wás die zel’f mee môch fietse … mee moes fietse.
Toen w’r henne ginge hán’oew wænt meej. In't begien fietst'n ik hullemal van vurre. Mer dæ duurde nie lang, toen word'n 'k muug. Ik kôs nie bè houwe. Onze vádder moes mèn dööwe. Ik docht: de wænt dööwt ‘m vôrt, hij is grutter æs ikke, durum vængt-ie meer wænt. Toen oew trug fietste hæn’oew wænt teejge. Ik kôs wir nie bè houwe. Onze vádder moes mèn wir dööwe. Ik begrêêp ‘r niks van: nouw hán’oew de wænt teejge, nou moes onze vádder toch ôk wir meer wænt vang’n æs ikke? Hoe kôs dæ, dæ-tie nou toch wir harder kôs fiets’n æs ikke?

Wa'ne slimmerik.

Op een zondag gingen we met de fiets van Casteren naar Reusel, naar oom Harrie en tante Jaan. Dat was ver, bijna tien kilometer. Dat wist ik toen nog niet, hoe ver 1 kilometer was, maar dat het ver was, daar ben ik toen wel achter gekomen. Ik zal een jaar of zes geweest zijn, ik weet het niet meer precies. Ik weet bijna zeker, dat Kees al geboren was. Maar ons Corrie ? ik weet het niet meer. Walther, Maria en Kees zaten waarschijnlijk achter op de bagagedrager bij mijn vader of mijn moeder, of in een stoeltje. Misschien waren ze wel thuis gebleven, bij oma, ik weet het absoluut niet meer. Maar ik weet zeker, dat ik de enige was, die zelf mee mocht fietsen ... mee moest fietsen.
Op de heenweg hadden we wind mee. In het begin fietste ik helemaal vooraan. Maar dat duurde niet lang, toen werd ik moe. Ik kon niet bijblijven. Mijn vader moest mij duwen. Ik dacht: de wind duwt hem vooruit, hij is groter dan ik, daarom vangt hij meer wind. Toen we terug fietsten hadden we wind tegen. Ik kon weer niet bijblijven. Mijn vader moest mij weer duwen. Ik begreep er niets van: nu hadden we de wind tegen, nu moest mijn vader toch weer meer wind vangen dan ik? Hoe kon dat, dat hij toch weer harder kon fietsen dan ik?

Wat een slimmerik.