Ons moeder wás mangelpeejen op êên ánt zette. Meej ’n hul dul volk bin n’türl’k, want allêên kôste dôr niej án begiene. De kænder zullen’r wæl nie amm’l bεεj geweest zæn, mær tante Riek in ieders geval wæl. Ja, tante wás ze toen nog nie, dæ isse pas geworre toen Ad van tante To gebôrre worde. Mangelpeejen op êên zette, dæ wás ’n hul waer’k. æn dæ wás ôk gin hændig waer'k. D‘r stonne dik veul van die klaeaen plæntjes dicht bin, æn die moest’r ammel öttrekke, behalve inne. Inne moeser blεεve stán, dæ kôs dan n’ grôôte worre. Már æsg’r diej ander öttrokt, dan ging diejen inne dik v’neiges ôk meej. Die kôste dan wæl trugdööwe, mær die groeide toch nie mær án. Op oew kniejes moeste hul zôn rεεj afwerke, æn diej rεεje ware lang, æn d’r ware veul rεεje, æn dan begos oewe rug zeer te doen. En toen zeej Tante Riek in ins: ‘k wow dæk nog mær ’s moes pisse. Want æs ge moest pisse, dan môchte æfkes aater ’n buske gán zitte. æn dôr bè de Busvælde, in Hôgkaastere, dôr stonne die buskes wεεt weg.
Dus dan kôste nun hullen tεεd ötruste.

Mijn moeder was bezig met het op één zetten, uitdunnen van voederbieten Wiki. Met een heleboel mensen tegelijk natuurlijk, alleen kon je daar niet aan beginnen. De kinderen zullen er wel niet allemaal bij geweest zijn, maar Tante Riek in elk geval wel. Tante was ze toen nog niet, dat is ze pas geworden toen Ad van tante To geboren werd. Voederbieten uitdunnen, dat was veel werk. En het was ook geen gemakkelijk werk. Er stonden dikwijls veel plantjes dicht bij elkaar en die moest je er allemaal uittrekken, behalve eentje. Één moest er blijven staan, dat kon dan een grote worden. Maar als je die andere er uittrok, dan ging die ene dikwijls vanzelf ook mee. Die kon je dan terugduwen, maar die groeide toch niet meer aan. Op je knieën moest je zo'n hele rij afwerken. En die rijen waren lang. En waren veel rijen. En dan begon je rug zeer te doen. En toen zei Tante Riek opeens: Ik wou dat ik nog maar eens moest plassen. Want als je moest plassen, dan mocht je even achter een bosje gaan zitten. En daar bij de Busvelden, in Hoogcasteren, daar stonden de bosjes ver weg.
Dus dan kon je een hele poos uitrusten.