Meer dan 30 jaar heb ik Priadel = Lithium Wiki geslikt, in verschillende doseringen: 1, 2 of 3 per dag. Op het laatst nog maar 1/2 per dag, omdat dat spul mijn nieren bijna helemaal gesloopt had, ze werkten allebei nog maar voor 30%. Daar kun je prima mee leven, zonder dat je er enige last van hebt. Maar het is wel code donker-oranje, zei de nierspecialste: erger moet het niet worden, want als het rood wordt, dan komt de nierdialyse in zicht. Als de kwaliteit van de nieren eenmaal een bepaalde grens passeert, kunnen ze zich niet meer herstellen.
Heel scherp gezegd was toen het dilemma:
stoppen met lithium met het risico dat ik van een flat zou gaan springen met twee gezonde nieren
ofwel
doorgaan met lithium en dan misschien aan de dialyse moeten gaan liggen, maar met een zonnig humeur.
De keuze zou gemakkelijk geweest zijn, als 'nooit meer depressief' gegarandeerd was, wanneer ik zou blijven slikken.
Depressief betekent namelijk dat álles zwart is, zonder uitzicht. Ik wil 3 keer per week aan de dialyse liggen of een niertransplantatie waar je jaren op moet wachten niet bagatelliseren, maar geen zin meer hebben om te leven, nergens plezier aan beleven, is erger.
Helaas ben ik in de jaren daarvoor mét lithium soms ook heel depressief, zelfs suicidaal geweest. Het was dus bepaald niet zo dat ik nooit meer depressief zou zijn als ik lithium bleef slikken.
Ik ben gestopt, omdat "je nieren gaan het begeven" wél voor 90% zeker was.
Als alternatief voor lithium heb ik van alles geprobeerd.
Ik zal je niet lastig vallen met alle namen,
een tijdlang heb ik Lamotrigine Wiki en Bupropion Wiki geslikt.
Een domme gans bij de poli van het Radboud zei ooit tegen mij:
"Ah, toen hebben ze middel X geprobeerd."
Met haar was ik meteen klaar:
ik heb middel X geprobeerd, op hun advies.
Nu neem ik Quetiapine. Dat lijkt redelijk te werken.
Nu ben ik al een poos niet meer 'echt' depressief geweest. Nou ja, wel soms wekenlang helemaal lamgeslagen, niet in staat om te werken, maar op de een of andere manier niet meer zo "diep" als voorheen. Vaak nog een dag of wat helemaal down en uitgeschakeld, en dat is dan altijd nog wel erger dan "een dip zoals we allemaal wel eens hebben".
Overigens, hééft iedereen dat? zijn er ook mensen die nooit een flinke dip hebben?
Een interessante vraag is 'Wat zou het verschil geweest zijn, als ik nooit iets had geslikt?'
We zullen het nooit weten:
mijn leven overdoen - en dan zónder pillen, of met andere pillen - is niet mogelijk.
Al zouden onderzoekers daarvan smullen, dat soort experimenten !