Elke dag,
ijs of regen, tijd of humeur,
doe ik de zonnegroet.
Als het kan buiten, anders binnen.
Behalve als ik echt depressief ben, in een LaagPool zit.

Elke dag draai ik een keer onder de zon door.

De zon geeft mij kracht. Zonder zon is mijn leven, het Leven op Aarde niet mogelijk.

De zon is mild.
De zon geeft mij geen richtlijnen van bovenaf.
Als ik hem groet zonder aandacht, of pas laat in de middag, of alleen met een diepe buiging, wordt hij niet boos.
Ik verontschuldig me dan wel even tegenover hem. (God de Vader zou best God de Moeder kunnen zijn maar de zon is echt een man, dat zie je.)
De zon is niet streng, ook als ik hem niet groet blijft hij zijn licht op mij schijnen. En ook op alle ongelovigen.
Van de andere kant doe ik ook niet flauw. Als hij zich schuil houdt achter de wolken groet ik hem toch.

De zon heeft maar één vervelend, heerszuchtig, wreed en meedogenloos trekje:
Hij dreigt al het Leven op Aarde te verwoesten, als wij niet beter op haar passen. (de aarde is ongetwijfeld een "zij")
De Almachtige Zon zegt: Als jullie niet goed zorgen voor het Leven dat ik heb geschapen, zal ik het gewoon weer vernietigen.


In Wiki staat hoe de zonnegroet gaat, maar van mijn zon hoeft het niet zo precies.


Eigenlijk ben ik er tegen om dingen, dieren, planten of hemellichamen menselijke eigenschappen toe te dichten.



     Reageren