Er was eens een Duitse student die in India, net buiten Mumbai (toen nog Bombay), in een Ashram verbleef om te mediteren en geestelijke rust te vinden.
Na een paar weken vond hij het toch wel een beetje saai en hij ging een dagje rijden met zijn Volkswagentje. Hij genoot naar hartelust van het prachtige Indiase landschap en reed alsmaar verder.
Toen hij rond de middag wat gegeten had, wilde hij wel weer terug, maar hij had geen idee waar hij was. In zijn beste Engels vroeg hij iemand de weg naar Mumbai. De man wist het niet of hij begreep hem niet, maar bracht hem in elk geval naar een jongen die wél Engels verstond. Maar die zei, dat hij de weg naar Mumbai niet wist. De Duitser was stomverbaasd.
"Sorry, zei de jongen, ik ga in de dichtstbijzijnde stad naar school, dat is een uur lopen, maar vérder ben ik nooit geweest. Maar wacht, ik breng je naar mijn opa, die zal je wel kunnen helpen."
Na kennisgemaakt te hebben met de opa, herhaalde de Duitser zijn vraag en de jongen vertaalde.
Mijn opa zegt, dat hij de weg naar Mumbai ook niet weet.
De Duitser kon zijn oren niet geloven. Hij was ten einde raad en werd boos.
"Stelletje stomme, onwetende  boeren." vloekte hij.
Braaf vertaalde de jongen dat zo goed mogelijk.
De oude man begon te glimlachen.
Mijn opa zegt :

"Dan kan wel zo zijn, dat wij stomme boeren zijn, maar wij zijn niet verdwaald."

Dit verhaaltje heb ik niet zelf verzonnen, alleen in mijn eigen woorden naverteld.
Ik denk dat ik het van Bhagwan Wiki heb, maar dat weet ik niet zeker.