Soms val ik in een emotionele afgrond, in een psychiese bergspleet.

Dan blijf ik korte of langere tijd volkomen versuft beneden liggen.
Daarna probeer ik uit de kloof te klauteren, terug omhoog naar de begane grond.

Dat gaat moeizaam. Voorzichtig zet ik mijn voet op de rand van een rotsblok en vervolgens de andere voet een stapje hoger. Maar vaak glijdt mijn schoen van de richel, dan donder ik opnieuw naar beneden en dan lig ik weer op de bodem van het ravijn.

Soms probeer ik me aan een takje omhoog te trekken, een boompje dat in een rotsspleet begint te groeien. Dat brengt mij soms een heel stuk omhoog, maar af en toe scheuren de jonge, tere wortels los uit hun spleet en dan stuiter ik weer terug omlaag.

Het kan soms dagen duren voor ik weer boven ben.

Bij de oude Grieken ging dat ook al zo. Wiki

Mijn emotionele ineenstorting houdt ook in dat ik mijn zelfbeheersing verlies, dat ik mijn lot vervloek, dat ik klaag en zeur - ook al zegt Annie M.G. Smidt terecht! dat je dat niet moet doen (Conny Stuart,  Loes Luca).
Dan raak ik verst(r)ikt in zelfmedelijden, in huilbuien, in een soort gevoelsdiarree, waarbij ik anderen de schuld geef van mijn val en jammerend hulp eis.